01 juli 2022

Assepoestersyndroom

(luister hier naar mijn blog)

Sprookjes, wie kent ze niet? Ik ben opgegroeid met sprookjes. Geen Disneyfilms, maar van die rode boeken met bijbehorend cassettebandje. Je kon luisteren en tegelijk meelezen (of naar de plaatjes kijken) en als je de bladzijde moest omslaan, hoorde je 'ping!'

Mijn favoriete verhaal begon met: 'Ella was nog maar een klein meisje toen haar moeder stierf.' In mijn hoofd kan ik nog precies horen hoe het klonk, zo vaak heb ik ernaar geluisterd. Het is natuurlijk het verhaal van Assepoester, waarin Ella, want zo heet ze eigenlijk, gepest wordt door haar gemene stiefmoeder en afschuwelijke stiefzusjes, maar uiteindelijk door de prins wordt uitgekozen om zijn bruid te zijn. De prins is de enige die in de gaten heeft hoe lief en mooi ze is en hij heeft er alles voor over om haar aan zijn zijde te hebben. 

Ik vermoed dat ik niet de enige ben die dit het allermooiste sprookje vindt. Er zijn ontzettend veel films gemaakt die aanhaken bij het thema van Assepoester, een nietsbetekenend meisje vol potentieel dat ontdekt wordt door een aantrekkelijke, gerespecteerde jongen. Een show als Idols past trouwens ook prima in deze categorie. 

Heb je ooit het boek Kees de jongen gelezen? Het gaat over Kees, een gewone jongen. Maar Kees vindt zichzelf heel bijzonder en in zijn beleving doet hij de geweldigste dingen en vindt iedereen hem een held. Ondertussen gebeurt er helemaal niks in het verhaal. Ik herkende mezelf in Kees. Ik wist dat ik een beroemde ballerina, pianist of schrijfster zou kunnen worden, om maar een paar dingen te noemen. Maar ondertussen was ik alleen maar een verlegen meisje dat op haar kamer boeken zat te lezen. En net als Assepoester zat ik te wachten tot mijn prins zou komen om mij te ontdekken en mij op dat podium te zetten, zodat iedereen kon zien hoe geweldig lief en mooi ik was, of hoe ontzettend getalenteerd en slim. Onlangs realiseerde ik me dat ik nog steeds af en toe last had van dat Assepoestersyndroom. Dat was nogal een schok op mijn veertigste. Maar stiekem denk ik dat heel veel mensen hetzelfde hebben als ik. Dat we allemaal wachten op het moment dat iemand ons 'ontdekt', tot er iemand komt die ziet hoe mooi en hoe lief we zijn en die in ons gelooft. 

Meteen na het besef dat het Assepoestersyndroom mij parten speelde, kwam ook de realisatie dat ik deze gedachte heel gauw overboord moest gooien. Het klopt namelijk niet. Ik ben al lang ontdekt. Ik ben eruit gepikt en op het podium gezet. Er is iemand die er alles voor over had om mij voor altijd bij zich te hebben: Jezus. Hij gaf er zelfs Zijn leven voor. Hij vindt mij zo geweldig. Hij ziet precies hoe bijzonder ik ben en Hij weet wat er nog aan potentie in mij verscholen zit, ook al heb ik dat zelf nog niet in de gaten. 

Ik hoef niet te wachten op een prins. Ik mag gewoon dat paleis binnenlopen en beginnen met stralen als een prinses! 



In een bootje

(Luister hier naar mijn blog) Onlangs had ik een droom. Ik probeer mijn dromen altijd te onthouden, want je kunt er veel van leren. In Psalm...