Doe je wel genoeg?

(Luister hier naar mijn blog)

Wat een heerlijk ochtendje. In mijn pyjama zeg ik man en kinderen gedag en kijk om me heen in mijn stille huis. Geen stemmen aan mijn hoofd, geen dingen die moeten, niemand die kritiek heeft of iets van me wil. Alleen ik. En dan, als een vervelende huisvlieg, komt die vraag in me op: Doe je wel genoeg?

Ik heb al vaker met die vraag afgerekend, tenminste, dat dacht ik. Maar het is net als met zo'n vlieg: Soms weet je zeker dat je hem geraakt hebt en is hij nergens meer te bekennen, maar even later zoemt 'ie toch weer om je hoofd. Of is het een andere? 

Klap één: Mijn mentale lijstje. Stofzuigen, check. Sporten, check, maar... dat is voor mezelf, dat telt niet. De was doen, check. Administratie, check. Nou, ik heb wel genoeg gedaan.

Klap twee: Dit is mijn vrije tijd. Ik moet mijn rust pakken nu het kan. Straks als de kinderen thuiskomen, begint mijn werkdag. 

Klap drie: Denken is ook iets doen, toch? Als ik geen tijd heb om te denken, loopt alles in de soep en ben ik niks waard. 

Fatale klap: Het gaat niet om wat ik doe, maar om wie ik ben. 

Hé, nog een vlieg! Lekker makkelijk. Ben je meer dan een ander, dat jij niet hoeft te werken en te presteren?

Herkenbaar? 

Ik moet denken aan ons bezoek van afgelopen week aan een sprookjeskasteel in de Ardennen. In één van de slaapkamers lag Doornroosje te slapen in een prachtige jurk. Niets kon haar wekken uit haar honderdjarige slaap. Alle moeilijke dingen gingen aan haar voorbij, terwijl ze daar eindeloos kon uitrusten. 

Eindeloze rust. De Bijbel spreekt daar ook over. Jezus zegt: Kom bij mij als je vermoeid en belast bent en Ik zal je rust geven, want mijn juk is zacht en mijn last is licht. 

Hij is gekomen om ons rust te geven van ons eigen harde werken. Het is niet zijn bedoeling dat ik mijn waarde bewijs door hard mijn best te doen. Sterker nog, als het zo moest gaan dan zou ik daar nooit in slagen, want wie bepaalt wat genoeg is en wie kan er ooit genoeg doen? 

Mijn startpunt moet niet zijn: Doe ik wel genoeg? Maar: Ben ik wel goed genoeg? Het antwoord op die vraag weet God alleen en Hij zegt: Ja! Jij bent door Mij geliefd en gewild en al je fouten en tekortkomingen heb Ik weggedaan. Jij bent goed genoeg! Dat geeft rust. Vanuit die rust mag ik dingen gaan doen. Niet omdat het moet, maar omdat ik het wil. 

Klap!

Dagboek van een grote teen

(Luister hier naar mijn blog)

Ik heb overwogen om deze post de titel 'Dagboek van een engel' te geven, maar dat zou niet helemaal kloppen, want een engel ben ik niet. Ik vind het wel heerlijk om door God aangestuurd te worden: Hij het hoofd en ik een stukje van Zijn lichaam op aarde. Bijvoorbeeld gisteravond, toen ik met mijn dochter naar het centrum fietste. 

Het valt me op dat er zoveel fietsers rijden en behoorlijk hard ook. Vóór ons loopt een vrouw, gebogen over haar rollator. Ze slingert op het fietspad, zonder licht. Daar maak ik me zorgen over en ik spreek haar aan. Ik merk dat ze hijgt. 

'Gaat het?'

'Ja hoor.' Ze vertelt waar ze naar op weg is. 'Dat is niet ver meer, toch?'

Ik voel met haar mee. Ze gaat helemaal de verkeerde kant op en het is nog een heel eind lopen. De manier waarop ze praat, doet me aan mevrouw Halve Manen denken. Er zit gewoon geen structuur in. 

'Gaat u even op uw rollator zitten.' Ik dirigeer haar naar de kant van het fietspad en laat haar op adem komen. 

'U zit zeker in de zorg?' vraagt ze. 'Daar bent u echt het type voor.'

'Nee hoor, ik hou gewoon van mensen.' 

Ik besluit met haar mee te lopen. We moeten een paar keer stoppen, zodat ze even kan zitten. Zodra ze zit, begint ze te vertellen over haar leven. Uit alle stukjes van haar verhaal leid ik af dat ze een hersenbloeding heeft gehad en op de wachtlijst staat voor een andere woning. Haar man is onlangs overleden. Af en toe praat ze alsof hij nog leeft.

'We kennen elkaar al sinds we vijftien waren. Hij speelde op zo'n traporgel en mijn zus en ik zongen er dan bij.' Haar ogen stralen als ze het vertelt. 'We moesten het orgel wegdoen, ja, wat moet ik met zo'n groot ding? Maar ik moest wel huilen hoor, toen ze hem weghaalden.'

'We hebben in Rotterdam gewoond. Een mooie tijd was dat. We konden geen kinderen krijgen en daarom hebben we drie kinderen geadopteerd.' Op het moment dat ze besloten een derde kind te adopteren, bleek dat ze toch zwanger was geworden. Ze vertelt over haar kinderen en kleinkinderen en er komt zelfs een vakantieverhaal voorbij. 'Ik mis mijn man ontzettend, maar ik weet dat hij nu bij zijn Hemelse Vader is.'

Als we eindelijk bij haar appartementencomplex aankomen, zie ik dat ze haar woning herkent. Gelukkig. 

'De tv staat aan. Nou, dan is mijn dochter er zeker. Ze zal wel ongerust zijn.'

Dan realiseer ik me dat ze geen tas bij zich heeft. Ze draagt alleen een dik vest en sokken in haar sandalen. 'Heeft u geen tas bij u?' Even ben ik bang dat ze misschien heel ergens anders woont en dat ik de politie zal moeten bellen.

'Nee, kijk,' ze opent het vakje van haar rollator, waar wat spulletjes in liggen. Daarna vist ze haar sleutels uit haar vestzak en tot mijn opluchting passen die op het slot van de deur. 

'Ik loop nog even met u mee naar binnen hoor.'

In het appartement slaat de hitte ons in het gezicht. De tv staat aan en iemand op het scherm zegt 'Hallo'. 

'O, mijn dochter is er. Zie je? Waar is ze?' vraagt de vrouw. 

Ik loop verder het appartement in en zie dat de balkondeur openstaat. Er is niemand op het balkon en ik doe de deur dicht. De thermostaat staat op de maximale temperatuur en ik draai hem weer terug. De vrouw moet toch nog even checken of haar dochter niet op het balkon staat, maar er is niemand.

'Bel uw dochter maar even.' Pas als dat gedaan is en ik de dochter ook even heb kunnen spreken, ben ik gerust om haar achter te laten. Bij de deur bid ik voor haar. 

Onderweg naar huis praat ik met mijn dochter over ons avontuur. We hadden hele andere plannen, maar God wilde ons juist op dat moment en op die plek gebruiken. Ik ben zo blij dat zij het heeft meegemaakt. En wat een liefdevolle Vader hebben we toch...