(Luister hier naar mijn blog)
Ik heb een nieuwe baan. Op mijn eerste werkdag werd ik aan iedereen in het bedrijf voorgesteld en tot mijn grote verrassing kreeg ik een prachtige bos bloemen, met een kaart waarop al mijn nieuwe collega's iets hadden geschreven. Zoiets had ik nog nooit eerder meegemaakt.
In het verleden heb ik wel eens bloemen gekregen op mijn werk, maar meestal was dat een verjaardags- of afscheidscadeautje. Er werd mij verteld dat dit hoorde bij het onboardingsproces. Onboarding. Wat een leuke term. Het bedrijf wil er zeker van zijn dat zijn nieuwe medewerkers on board zijn, oftewel 'mee' zijn en zich inzetten voor hetzelfde doel.
De bloemen en de vriendelijke woorden maakten dat ik me gewaardeerd en opgenomen voelde, ook al had ik nog niets gepresteerd. Ergens voelde ik me zelfs een beetje opgelaten. Wat als ik niet aan de verwachtingen zou voldoen, of als ik na twee maanden zou zeggen: Bekijk het maar? Maar zelfs dat maakte niet uit. Ik moest het gewoon aangeven als het werk toch niets voor mij was.
Het zette mij aan het denken. Zo is God. Hij wil niets liever dan dat je on board komt. Daarvoor hoef je niet eerst te bewijzen dat je het waard bent en dat je goed je best doet. En zelfs als je ticket binnen is, hoef je dat niet met terugwerkende kracht te betalen door extra hard te werken. Dat is genade, onverdiende gunst. Niet betalen op voorhand en ook niet achteraf, gewoon gratis!
