(Luister hier naar mijn blog)
Hoe de zebra aan zijn strepen kwam
Toen de aarde nog maar net bestond, waren er twee van elk dier: een mannetje en een vrouwtje. De mannetjesdieren waren doorgaans veel opzichtiger en kleuriger dan de vrouwtjes. Zo had de pauw een prachtige gekleurde staart en een kroontje op zijn kop, terwijl het vrouwtje onopvallend bruin was. De leeuw had indukwekkende manen en de leeuwin niet.
De meeste dieren hadden hier geen problemen mee. De mannetjes waren trots op hun uiterlijk en de vrouwtjes legden zich erbij neer dat zij minder opvallend waren. Zo was het door de Schepper bepaald en ze konden er niets aan veranderen. Bovendien hadden zij het voorrecht om jongen te mogen baren.
Zo was het echter niet met het zebrapaar. Meneer Zebra had een glanzende zwarte vacht, waar hij ontzettend trots op was. Hij paradeerde de hele dag over de savanne, zodat de andere dieren de zon konden zien weerkaatsen op zijn zwarte flanken. Mevrouw Zebra had een stralende witte vacht. Ook zij was hier trots op. Hadden de vrouwtjes van de andere dieren een minderwaardigheidscomplex, zíj zeker niet! Dagelijks nam ze een bad in de baai, waarna ze een schoonheidsslaapje deed in de schaduw van een boom. Als de zon oranje kleurde aan de horizon kwam mevrouw Zebra tot leven. Nu was het haar tijd om te schitteren! Terwijl meneer Zebra zich klaarmaakte om te gaan slapen, wierp mevrouw Zebra een laatste blik in het spiegelende oppervlak van de baai. Daarna begon ze aan haar wandeling. Ze wuifde naar meneer en mevrouw Giraffe, knikte minzaam naar meneer Leeuw en draaide een aantal rondjes voor meneer en mevrouw Pauw, zodat het maanlicht weerkaatste in haar prachtige witte vacht. Ten slotte voegde zij zich diep in de nacht bij meneer Zebra.
Toen kwam de dag dat mevrouw Zebra met vreugdevol nieuws kwam: Ze verwachtte een kindje! Meneer Zebra kon zijn geluk niet op. Het was vast een jongetje, met net zo'n glanzende zwarte vacht als hijzelf. Wat zouden de andere dieren jaloers zijn op zijn mooie kind! Ook mevrouw Zebra verheugde zich op de komst van de kleine. Zij zag al voor zich hoe het stralend witte veulen over de savanne zou huppelen en hoe ze 's avonds zij aan zij zouden paraderen in het maanlicht.
De andere dieren kwamen vragen of meneer en mevrouw Zebra al enig idee hadden of zij een jongetje of een meisje verwachtten (je weet wel hoe dat gaat). Meneer Zebra zei meteen: 'Een jongen natuurlijk, net zo koninklijk zwart als ik!'
'Niet!' riep mevrouw Zebra. 'Het wordt beslist een meisje, net zo mooi als ik!'
Daarop werd meneer Zebra boos. 'Wil jij soms zeggen dat jij mooier bent dan ik?!'
'Nou, ik weet het wel zeker!' snauwde mevrouw Zebra. 'Als jij in het donker rondloopt, is er niemand die je ziet. Je bent zo lelijk als de nacht!'
'Hoe durf je!' schreeuwde meneer Zebra. 'Alsof jij er zo mooi uitziet! Op jouw witte vacht zie je ieder vlekje. Jij moet de hele dag stil blijven liggen om er mooi uit te zien. Het is geen wonder dat je jezelf alleen in het donker durft te laten zien!'
Van al dat geruzie kwam de geboorte op gang en terwijl meneer en mevrouw Zebra nog steeds riepen: 'Hij wordt zwart!' 'Nee, ze wordt wit!' werd er een prachtig zebraveulen geboren. Alle dieren keken nieuwsgierig naar het kind. Het stond vol verwondering op zijn pootjes te wankelen.
Vader en moeder Zebra zwegen. Wat zij zagen, deed hen vol schaamte het hoofd buigen. Hun kind was niet wit en ook niet zwart. Het was bedekt met zwarte en witte strepen en het was prachtig!
Sindsdien worden alle zebrakinderen gestreept geboren. En als er één is die opschept over zijn strepenpatroon, dan is er altijd wel een zebraoom of -tante die het verhaal vertelt van dat eerste zebrakindje en zijn vader en moeder. Daar wordt de grootste opschepper stil van.
