Je bent een engel

(Luister hier naar mijn blog)

Door het raam van de voordeur zie ik al dat ze een bos bloemen vasthoudt. 'Deze zijn voor jou, dat was een opdracht.' Er zit een kaartje tussen de bloemen. Paulien, je bent een engel. Dankjewel.

Als ik eerder die dag naar huis fiets, komt er een man in mijn richting fietsen. Hij lijkt niet helemaal in orde te zijn. Ik zie dat hij een beetje slingert en probeert te stoppen, maar dan valt hij. Vlug zet ik mijn fiets langs de kant van de weg. Ik til de elektrische fiets van hem af en help hem overeind. 

'Gaat het? Hebt u pijn?' 

'Ik weet niet wat er gebeurde...' stamelt hij. 'Ja, mijn hoofd doet wel pijn.'

Dan zie ik dat hij bloedt bij zijn slaap. 'Kom maar even mee, ik woon hier vlakbij.'

Ik parkeer zijn fiets in de berm en geef hem een arm. 

Voorzichtig lopen we naar onze tuin. De gedachten schieten kris kras door mijn hoofd. Mijn fiets staat daar onbewaakt, met mijn handtas in de fietstas. Wat moet ik doen met die wond? Heb ik ontsmettingsmiddel? Zal ik bij de buurvrouw aanbellen? Die weet misschien beter wat ze hiermee aan moet. Ik moet hem laten zitten en een glas water geven. Is het niet te ver lopen naar ons huis? Mijn huissleutel zit in mijn tas. O, maar de achterdeur is niet op slot.

Ik geef de man een stoel, een glas water en een rol keukenpapier. Dan haal ik de scheerspiegel zodat hij de wond zelf kan bekijken. 

'Is het wel goed dat ik hier zit? Moet je niet weg?' vraagt hij. 

'Nee hoor, geen probleem, ik heb alle tijd,' zeg ik. 'Bent u nog duizelig?'

'Een beetje licht in m'n hoofd.'

Hij vertelt dat hij de vorige dag een onderzoek heeft gehad, waarbij hij een roesje had gekregen. Waarschijnlijk is hij daardoor duizelig geworden. Hij is helemaal van slag.

Ik haal vlug mijn fiets en daarna ook die van hem. Ondertussen belt hij zijn vrouw. 

Terwijl we daar zitten te wachten tot zijn vrouw arriveert, zie ik dat hij langzaam bekomt van de schrik. Even later vertelt hij over zijn leven en mag ik een kopje koffie voor hem zetten. 

Zijn vrouw komt hem halen met de auto. Beiden zijn ontzettend dankbaar. 'Je bent mijn engel in nood!' 

Als ze zijn vertrokken, geniet ik nog na. Dat klinkt misschien gek, maar het is zo fijn om iemand te helpen. Het was niet ingewikkeld, ik deed gewoon wat er in mijn hart opkwam. Gewoon beschikbaar zijn toen God me ergens voor nodig had. Was ik toch een soort engel.

Milkshake multitasking

(Luister hier naar mijn blog)

Eten koken en tegelijkertijd de afwasmachine inruimen. Een gesprek voeren en ondertussen je appjes lezen. Koffie drinken, shoppen bij Wehkamp én even checken wat voor weer het morgen wordt. O, en ook even kijken of er al een reactie is op je Marktplaatsbod. 

Ik trap er steeds weer in, met als gevolg dat mijn aardappels aanbranden of dat m'n kinderen naar boven verdwijnen, omdat ik toch niet naar hen luister. Ik kan het gewoon niet. En toch probeer ik het iedere keer weer, want het lijkt zo efficiënt. Ze zeggen altijd dat vrouwen alles tegelijk kunnen. Multitasken. Dat moet ook wel, want de tijd is kort, de activiteiten en verwachtingen veel. En ik moet eerlijk toegeven, als het lukt, is het leuk!

Ik moest hier in de vakantie aan denken. Er moest zoveel gepland en georganiseerd worden en ik deed het allemaal. Dat werd gewaardeerd en ik begon me bijna in te beelden dat ik Superwoman was. Op een bepaald moment had ik zelfs het gevoel dat ik vloog...  Nou ja, zo mooi was het niet. Ik had het gevoel dat ik niet meer met mijn beide benen op de grond stond, dat ik alleen maar buiten mezelf leefde en niet meer in mezelf. Herken je dat? Ik had een enorme behoefte aan rust en alleen zijn, zonder taken of verplichtingen. 

Caroline Leaf spreekt in haar boek Gebruik je hersenen over milkshake multitasking, waarmee ze doelt op de chaos en de mix aan chemische stofjes in je hersenen die ontstaat als je je aandacht op meerdere dingen tegelijk probeert te richten. 

Wanneer je de tijd neemt om je aandacht op één specifieke activiteit te richten, krijg je een betere controle over je gedachtepatronen, waardoor je je taken beter kunt uitvoeren. Voor je mentale gezondheid is het belangrijk dat er een balans is tussen het deel van je hersenen dat zich richt op aandacht en reflectie en het deel dat jou stuurt in het nemen van beslissingen en het ondernemen van acties. Reflecteer je te veel of te negatief, zonder daar acties aan te koppelen, dan ga je piekeren en ontstaat er depressie of angst. Reflecteer je te weinig en ben je druk bezig met van alles en nog wat, dan ben je minder in staat om te focussen, om taken af te ronden en goede prestaties te leveren. 

Toevallig kwam ik op de bibliotheekapp een luisterboek tegen dat hierover gaat. Monotasking door Thatcher Wine. Heel interessant en lekker bevestigend voor mijn karaktertype (de introverte denker), maar zeker ook een mooi zelfhulpboek voor degenen die het moeilijk  vinden om één ding tegelijk te doen. Kunnen ze mooi naar luisteren als ze in de auto zitten, de was ophangen, de hond uitlaten, koken, de schuur opruimen...