Wat was er twintig jaar geleden voor nodig geweest om mij toch naar die top te laten klimmen? Het antwoord daarop kan me misschien ook wel helpen bij het beklimmen van mijn figuurlijke bergtoppen.
Had ik dicht bij iemand moeten blijven die dapper was, zodat die mij kon helpen en aansporen? Had ik meer open moeten zijn over mijn angst en anderen moeten vragen me te helpen? Als iemand me een hand had gegeven en een ander had achter me gestaan en als groepsgenoten me hadden aangemoedigd, dan had ik het gedaan. Dat weet ik zeker. Maar ik heb niemand om hulp gevraagd. Eerst dacht ik dat ik het wel durfde. Toen raakte ik steeds verder achterop. En toen ik me realiseerde dat ik echt niet durfde, was er niemand meer in de buurt die me helpen kon.
Gelukkig krijgen we in het leven heel veel kansen om te klimmen. Ik hoorde laatst iemand zeggen: Mislukken bestaat niet als je van plan bent om door te gaan. En zo is het.
Een paar jaar geleden ben ik voor het eerst in een klimbos geweest. Er was een parcours op 2 meter hoogte, maar ook één op 10 meter, als het niet meer was. Ik heb mezelf verrast en een parcours op 7 meter boven de grond afgelegd. Achteraf vraag ik me af: Waarom lukte mij dat, ondanks mijn hoogtevrees? Het antwoord is simpel. Ik zat vast aan een kabel. Ik kon niet naar beneden storten. Daarnaast liepen er medewerkers met blauwe helmen rond en als je niet verder durfde of in de lucht bengelde, mocht je roepen: 'Blauwe helm!' En dan kwamen ze je redden. Dat stelde me enorm gerust.
Nou is de vraag: Wat is mijn kabel en wie is mijn blauwgehelmde redder?
Daar ga ik over nadenken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten