Hoogtevrees (2)

(Luister hieronder naar mijn blog)

De herinnering uit mijn vorige post is een allegorie van hoe het soms in mijn leven gaat. Er zijn gewoon toppen, hoogtepunten, waar ik naar verlang, maar waar ik niet naartoe durf te klimmen. De angst om te falen en naar beneden te storten houdt me tegen. Herken je dat? 

Het gevolg is dat ik minder presteer dan ik zou kunnen en dat ik minder daadkrachtig, assertief en creatief ben dan ik potentieel in me heb. Het zorgt ook dat ik soms langs de zijlijn sta, onzichtbaar. 

Wat was er twintig jaar geleden voor nodig geweest om mij toch naar die top te laten klimmen? Het antwoord daarop kan me misschien ook wel helpen bij het beklimmen van mijn figuurlijke bergtoppen. 

Had ik dicht bij iemand moeten blijven die dapper was, zodat die mij kon helpen en aansporen? Had ik meer open moeten zijn over mijn angst en anderen moeten vragen me te helpen? Als iemand me een hand had gegeven en een ander had achter me gestaan en als groepsgenoten me hadden aangemoedigd,  dan had ik het gedaan. Dat weet ik zeker. Maar ik heb niemand om hulp gevraagd. Eerst dacht ik dat ik het wel durfde. Toen raakte ik steeds verder achterop. En toen ik me realiseerde dat ik echt niet durfde, was er niemand meer in de buurt die me helpen kon. 

Gelukkig krijgen we in het leven heel veel kansen om te klimmen. Ik hoorde laatst iemand zeggen: Mislukken bestaat niet als je van plan bent om door te gaan. En zo is het. 

Een paar jaar geleden ben ik voor het eerst in een klimbos geweest. Er was een parcours op 2 meter hoogte, maar ook één op 10 meter, als het niet meer was. Ik heb mezelf verrast en een parcours op 7 meter boven de grond afgelegd. Achteraf vraag ik me af: Waarom lukte mij dat, ondanks mijn hoogtevrees? Het antwoord is simpel. Ik zat vast aan een kabel. Ik kon niet naar beneden storten. Daarnaast liepen er medewerkers met blauwe helmen rond en als je niet verder durfde of in de lucht bengelde, mocht je roepen: 'Blauwe helm!' En dan kwamen ze je redden. Dat stelde me enorm gerust.

Nou is de vraag: Wat is mijn kabel en wie is mijn blauwgehelmde redder?

Daar ga ik over nadenken. 

Hoogtevrees (1)

(luister hieronder naar mijn blog)

Hoogtevrees

Het houten kruis stak scherp af tegen de blauwe hemel. Er waaide een koel briesje en het was stil, op enkele gedempte stemmen in de verte na. Het geluid reisde traag in de ijle lucht. Twee wandelaars met backpack en wandelstok bereikten de top van de berg en keken voldaan om zich heen. Ik keek toe hoe ze op het bankje onder het kruis gingen zitten en een grote slok uit hun waterfles dronken, de rugzak aan hun voeten. 

Ik verlangde ernaar op die top te staan en te genieten van het 360 graden uitzicht. In plaats daarvan zat ik op een grote steen halverwege het paadje dat over een rotsachtige richel naar de top leidde. Ik was een heel eind gekomen, dat wel.

Voetje voor voetje had ik achter de groep aan gelopen. Bij elke stap rolden er aan beide zijden losse steentjes langs de helling omlaag, de diepte in. De afstand tussen mij en de vrolijk kletsende jongelui was langzaam groter geworden, tot we bij een stuk steile rots kwamen. Eén voor één klommen de anderen erop en verdwenen uit mijn zicht. Mijn knieën trilden en ik voelde het laatste restje van mijn moed wegsijpelen. Deze stap was te groot, dit kon ik niet. 'Ga maar zonder mij verder, ik wacht wel totdat jullie terugkomen.' Verslagen was ik op de grote steen gaan zitten. 

Nu kwam er een drietal wandelaars het paadje op. Het waren Poolse mensen. Ze groetten me vriendelijk, terwijl ze bij me op de steen kwamen zitten. Om beurten dronken ze een slok uit een klein plat flesje. Ik bedankte toen toen ze mij het flesje aanboden. Er volgde een aardig gesprekje en daarna klommen ook zij over de steile rots en verdwenen uit het zicht. Ik zuchtte. Was iedereen dapperder dan ik?

'Het was geweldig daarboven!' We stonden weer in de sneeuw onderaan het rotsachtige pad. Mijn groepsgenoten vertelden enthousiast over hun ervaring op de top. 'Het uitzicht was echt fenomenaal! We zaten in een kring onderaan het kruis. Iedereen was stil en vol ontzag. En daarna zongen we How great Thou art. Het was een hemels moment!' 

Jammer dat ik er niet bij was.

Bij deze herinnering troost ik me dat ik tenminste een groepje interessante Polen heb ontmoet en dat ik ergens een foto heb van een piepklein bloempje op de rotswand waar de anderen geen oog voor hadden. Maar ja, ik had toch liever op de top gestaan.