Toverrijst

(luister hier naar mijn blog)

Over het algemeen genomen zijn mijn kook- en bakkunsten niet zo fantastisch. Zo heb ik van de week pompoenpuddingbrood gebakken, wat eigenlijk pompoenbrood had moeten zijn. Toch stond ik gisteren achter het fornuis van een lief oud dametje, bij ons bekend als 'mevrouw Halve Manen'. 

Als ik aanbel, doet de buurvrouw open. Die is net gearriveerd met de boodschappen en laat aan de oude vrouw zien wat ze allemaal gekocht heeft. Ik moet diep bukken om mevrouw Halve Manen een knuffel te geven. Het is alsof ik een hoopje botten vasthoud. De bobbel op haar rug lijkt weer te zijn gegroeid en zijzelf nog verder gekrompen. Op mijn vraag: 'Hoe gaat het met u?' antwoordt ze direct: 'Niet goed, niet goed.' Ze vertelt over haar falende geheugen en laat me zien hoe mager haar armen zijn en hoe de ader in haar hals zichtbaar pulseert. Als de buurvrouw haar vragen stelt over het opruimen van de boodschappen, zijn haar antwoorden een warrig verhaal dat eindigt bij mevrouw die en die, waarvan ze de naam niet meer weet en waar ook wat mee was, maar wát, dat weet ze niet meer. 

De buurvrouw stelt voor dat ik vast wat nasi voor mevrouw klaarmaak, zodat ze morgen niet hoeft te koken. Dan vertrekt ze. Mevrouw zit uitgeput in haar stoel, haar koffie onaangeroerd. Toch kan ze niet stoppen met praten. Ze vertelt over de strijk die ze niet meer kan doen en over de kuur die ze van de dokter heeft gekregen omdat de vorige niet aansloeg. 'Soms lig ik in bed en dan denk ik dat ik sterf, dat mijn ogen op een ochtend dicht blijven. Maar ik ben er nog steeds.' De volgende opmerking is hartverscheurend. 'Vroeger lachte ik veel, maar nu lach ik nog maar zelden.' Het komt allemaal door 'dat ene' wat ze heeft, met haar hersenen. Ze kan ook niet meer bidden, het gevoel is weg en ze is steeds de draad kwijt. Als ze daarover praat, krijgt ze tranen in haar ogen. 

'Gaat u nu maar liggen, dan zal ik wat nasi klaarmaken,' zeg ik. 'Waar bewaart u de rijst?' Het onmiddellijke antwoord is: 'Ik heb geen rijst,' maar ik weet dat de buurvrouw net een nieuw pak heeft gekocht, dus ik zoek het zelf even op. Mevrouw Halve Manen gaat ondertussen op de bank liggen. Ze murmelt nog wat, (ik weet niet wat je doet, maar het ruikt heerlijk) en even later zie ik dat ze vertrokken is. 

In no time maak ik een pan nasi klaar. Ik moet opschieten, want er wordt thuis op me gewacht. Als ik alles afgewassen en opgeborgen heb, maak ik mevrouw Halve Manen zachtjes wakker. 'Ik moet nu gaan. Er staat een pan nasi voor u op het fornuis, dan hoeft u een paar keer niet te koken.' Overrompeld kijkt ze me aan. 'Heb je nasi gemaakt? Zo snel? Hoe kan dat nou? Ik doe daar drie uur over...' Ik zeg glimlachend: 'Het is toch toverrijst?' 'Ongelooflijk, wat een verrassing. Wat een verrassing dat je bent gekomen en ook nog nasi gemaakt, zo snel...' stamelt ze. 'Dat is Vader God die aan u denkt.' Ik streel haar knokige handen, 'Hij heeft u in mijn gedachten gebracht en daarom ben ik hier. Wij zijn Zijn lichaam op aarde, zo werkt Hij. U bent nog steeds in Zijn hand, echt waar.' Ze kijkt me met vochtige ogen aan. 'Dankjewel. Dat je nasi hebt gemaakt, maar ook voor je woorden.' Zo laat ik haar achter. 

Ik weet niet of ze vandaag nog weet wat er gisteren gebeurd is en ik vraag me af of mijn nasi haar zal smaken, maar wat mij betreft smaakt dit naar meer. Wat is het fijn om met Vader samen te mogen werken!