Niet zo vlot op een vlotje

(Luister hier naar mijn blog)

Ik hou niet echt van zwemmen. De chloor stijgt me naar het hoofd en ik word meestal gek van de drukte in het zwembad. Maar afgelopen week ben ik buiten mijn comfortzone gestapt om me te wagen aan een lesje Aqua Float: Fitness op een drijvend vlot. 

Eerlijk gezegd was het een heel eind buiten mijn comfortzone, want ik doe normaal gesproken geen fitnessoefeningen, laat staan op een vlotje in het zwembad. Maar ik was samen met een vriendin en wij besloten samen dapper te zijn. 

Behalve mijn vriendin en ik waren er nog drie deelnemers. Een slanke dame van een jaar of zestig en een jong stel, waarvan aan de jongeman duidelijk te zien was dat hij wel vaker sportief bezig was. Na een korte uitleg mochten wij op onze vlotjes klimmen. Die waren vastgebonden en konden dus gelukkig niet wegdrijven. 

Ik voelde me net een zeehond toen ik mezelf op het vlot omhoog werkte. Wat daarna volgde was een martelgang van allerlei arm-, been- en buikspieroefeningen, afgewisseld met het maken van golven voor de andere deelnemers. Ik ben minstens tien keer van het vlot afgeduikeld en ook twee keer in zo'n positie terechtgekomen dat ik met geen mogelijkheid meer overeind kon komen en dus toch maar weer het water ingleed. Maar hoewel ik de oefeningen niet zo goed deed als de jongeman en de oudere dame, denk ik dat ik het beste van allemaal mijn lachspieren heb getraind!

Na afloop verzuchtte mijn vriendin: 'Ik kon er echt niks van. Telkens als ik keek hoe de anderen het deden, viel ik van mijn vlot af!' Dat was eigenlijk wel de belangrijkste les die we leerden: Vergelijk jezelf niet met anderen, want dan kom je nergens. Focus je in plaats daarvan op je eigen leerproces.  

En terwijl ik nu pijn heb op plekken waarvan ik niet eens wist dat ik daar spieren had, schiet me nog iets anders te binnen. Onze trainer leerde ons een trucje om staande te blijven op het vlot. Daarvoor moest je naar een vast punt in de verte kijken en niet omlaag naar het vlot, of opzij naar de anderen. Ik heb het geprobeerd en het klopte!

Het doet me denken aan Petrus die op het water liep. Zolang hij zijn blik op Jezus gericht hield, liep hij met gemak over het water, maar toen hij naar de golven keek, zakte hij erdoorheen. Dom, maar zo herkenbaar. Ik laat me ook vaak meeslepen door zorgen of twijfels. Gelukkig is Jezus er dan altijd om me uit die golven te trekken, terug op m'n vlotje!