Dagboek van een grote teen

(Luister hier naar mijn blog)

Ik heb overwogen om deze post de titel 'Dagboek van een engel' te geven, maar dat zou niet helemaal kloppen, want een engel ben ik niet. Ik vind het wel heerlijk om door God aangestuurd te worden: Hij het hoofd en ik een stukje van Zijn lichaam op aarde. Bijvoorbeeld gisteravond, toen ik met mijn dochter naar het centrum fietste. 

Het valt me op dat er zoveel fietsers rijden en behoorlijk hard ook. Vóór ons loopt een vrouw, gebogen over haar rollator. Ze slingert op het fietspad, zonder licht. Daar maak ik me zorgen over en ik spreek haar aan. Ik merk dat ze hijgt. 

'Gaat het?'

'Ja hoor.' Ze vertelt waar ze naar op weg is. 'Dat is niet ver meer, toch?'

Ik voel met haar mee. Ze gaat helemaal de verkeerde kant op en het is nog een heel eind lopen. De manier waarop ze praat, doet me aan mevrouw Halve Manen denken. Er zit gewoon geen structuur in. 

'Gaat u even op uw rollator zitten.' Ik dirigeer haar naar de kant van het fietspad en laat haar op adem komen. 

'U zit zeker in de zorg?' vraagt ze. 'Daar bent u echt het type voor.'

'Nee hoor, ik hou gewoon van mensen.' 

Ik besluit met haar mee te lopen. We moeten een paar keer stoppen, zodat ze even kan zitten. Zodra ze zit, begint ze te vertellen over haar leven. Uit alle stukjes van haar verhaal leid ik af dat ze een hersenbloeding heeft gehad en op de wachtlijst staat voor een andere woning. Haar man is onlangs overleden. Af en toe praat ze alsof hij nog leeft.

'We kennen elkaar al sinds we vijftien waren. Hij speelde op zo'n traporgel en mijn zus en ik zongen er dan bij.' Haar ogen stralen als ze het vertelt. 'We moesten het orgel wegdoen, ja, wat moet ik met zo'n groot ding? Maar ik moest wel huilen hoor, toen ze hem weghaalden.'

'We hebben in Rotterdam gewoond. Een mooie tijd was dat. We konden geen kinderen krijgen en daarom hebben we drie kinderen geadopteerd.' Op het moment dat ze besloten een derde kind te adopteren, bleek dat ze toch zwanger was geworden. Ze vertelt over haar kinderen en kleinkinderen en er komt zelfs een vakantieverhaal voorbij. 'Ik mis mijn man ontzettend, maar ik weet dat hij nu bij zijn Hemelse Vader is.'

Als we eindelijk bij haar appartementencomplex aankomen, zie ik dat ze haar woning herkent. Gelukkig. 

'De tv staat aan. Nou, dan is mijn dochter er zeker. Ze zal wel ongerust zijn.'

Dan realiseer ik me dat ze geen tas bij zich heeft. Ze draagt alleen een dik vest en sokken in haar sandalen. 'Heeft u geen tas bij u?' Even ben ik bang dat ze misschien heel ergens anders woont en dat ik de politie zal moeten bellen.

'Nee, kijk,' ze opent het vakje van haar rollator, waar wat spulletjes in liggen. Daarna vist ze haar sleutels uit haar vestzak en tot mijn opluchting passen die op het slot van de deur. 

'Ik loop nog even met u mee naar binnen hoor.'

In het appartement slaat de hitte ons in het gezicht. De tv staat aan en iemand op het scherm zegt 'Hallo'. 

'O, mijn dochter is er. Zie je? Waar is ze?' vraagt de vrouw. 

Ik loop verder het appartement in en zie dat de balkondeur openstaat. Er is niemand op het balkon en ik doe de deur dicht. De thermostaat staat op de maximale temperatuur en ik draai hem weer terug. De vrouw moet toch nog even checken of haar dochter niet op het balkon staat, maar er is niemand.

'Bel uw dochter maar even.' Pas als dat gedaan is en ik de dochter ook even heb kunnen spreken, ben ik gerust om haar achter te laten. Bij de deur bid ik voor haar. 

Onderweg naar huis praat ik met mijn dochter over ons avontuur. We hadden hele andere plannen, maar God wilde ons juist op dat moment en op die plek gebruiken. Ik ben zo blij dat zij het heeft meegemaakt. En wat een liefdevolle Vader hebben we toch...